همی کردند ساز میهمانی

در آن ایوان و کاخ خسروانی

چنانت باد اورنگ کیانی

که تاج فخر بر کیوان رسانی

ترا بادا بزرگی بر شهانی

که بر شاهان گیتی کامرانی

بیفگن مر مرا از دل گمانی

مرا آن گو که تو دیدی عیانی

ز کشته پشته‌ای شد زعفرانی

ز خون رودی به گردش ارغوانی

بترسم کافتاب آسمانی

کنون در باختر گردد نهانی

نه بی رنج است او را شادمانی

نه بی مرگست او را زندگانی

اگر چه پادشاه و کامرانی

ز دشمن دوست کردن چون توانی

چه ورزیدن بدین سان مهربانی

چه زهر ناب خوردن بر گمانی

فرود آمد قضای آسمانی

که ایشان را ببست از کامرانی

و گر زن حال ازو دارد نهانی

بر او گردد حرام جاودانی

چنین تخمی که در شوره فشانی

هم از تخم و هم از بر دور مانی

چنان چون مر ترا باید جوانی

مرو را نیز باید همچنانی

ز من بنیوش پند مهربانی

چو ننیوشی ترا دارد زیانی

بدین یک روزه کام این جهانی

مخر تیمار و درد جاودانی

اگر نیکو بیندیشی بدانی

که این بوده‌ست کار آسمانی

اگر مانده‌ست لختی زندگانی

گذاریمش به ناز و شادمانی

جوانمردی به سان پاسبانی

به دست اندرش زرین طشت و خوانی

ز رویش رفته رنگ زندگانی

برو پیدا نشان مهربانی

ز سیمین کوه او مانده نشانی

ز سروین قدّ او مانده کمانی