جوانی شد و زندگانی نماند

جهان گو ممان چون جوانی نماند

خوشا آن دم که دم فانی نماند

بجز اعیان ربّانی نماند

در دلم فهم سخندانی نماند

بر لبم حرف سخنرانی نماند

حیف کز آیینه رویان پاکدامانی نماند

چشم شرم آلود و روی گوهرافشانی نماند

سوخت چشم خیره خورشید هر شبنم که بود

حسن را در پرده عصمت نگهبانی نماند

تازه رویان گلستان غنچه پیشانی نشدند

[...]

چنان سوخت، کش استخوانی نماند

ز خاکسترش هم، نشانی نماند!

جوانی شد و زندگانی نماند

جهان کو همان چون جوانی نماند

به تن درش جز نیمه جانی نماند

وزان فر و نیرو نشانی نماند

عشق را آئین سلمانی نماند

خاک ایران ماند و ایرانی نماند

فقر را تا ذوق عریانی نماند

آن جلال اندر مسلمانی نماند