آنان که به نام نیک می‌خوانندم

احوال درون بد نمی‌دانندم

گر زانکه درون برون بگردانندم

مستوجب آنم که بسوزانندم

چونان شده‌ام که دید نتوانندم

تا پیش تو ای نگار بنشانندم

خورشید تویی به ذره من مانندم

چون ذره به خورشید همی‌ دانندم

گر خلق چنانکه من منم دانندم

همچون سگ ز در به در رانندم

ور زانکه درون برون بگردانندم

مستوجب آنم که بسوزانندم

چونان شده‌ام که دید نتوانندم

تا پیش تو ای نگار ننشانندم

خورشید تویی بذره من مانندم

چون ذره بخورشید همی دانندم

خورشید تویی بذره من مانندم

چون ذره بخورشید همی بینندم‌

بر طریقی روم که رانندم

لاجرم آب خفته خوانندم

فریاد از آنچ نیست و می خوانندم

زاهد نیم و بزهد می خوانندم

گر زانک درون برون بگردانندم

مستوجب آنم که بسوزانندم

فریاد از آنچ نیست و می خوانندم

زاهد نیم و بزهد می دانندم

گر زانک درون من برون گردانند

مستوجب آنم که بسوزانندم

دیوانه‌ام و لیک همی خوانندم

بیگانه‌ام ولیک نمیرانندم

همچون عسسان بجهد در نیمهٔ شب

مستند ولی چو روز میدانندم

دوستانی که مست دانندم

میر صورت پرست خوانندم

آنانکه به نام نیک می‌خوانندم

احوال درون بد نمی‌دانندم

گر زانکه درون برون بگردانندم

مستوجب آنم که بسوزانندم

آنانکه به نام نیک می‌خوانندم

احوال درون بد نمی‌دانندم

گر زانکه درون برون بگردانندم

مستوجب آنم که بسوزانندم

در کرب و بلا اگر شود مدفن من

در عز و شرف نیست کسی مانندم

چون خاک شوم زخاک من سبحه کنند

وانگه به سر دست بگردانندم

خلقی به صد احترام می‌خوانندم

ز اخلاق رذیله پاک می‌دانندم

شک نیست که گر چنان که هستم دانند

از دیر و کنشت و کعبه می‌رانندم