ای دل، برِ دوست تحفه جز جان نبری

دردت چو دهند نام درمان نبری

بی درد ز درد دوست نالان گشتی

خاموش که عِرض دردمندان نبری

گر آنچه بگفته‌ای به پایان نبری

گر شیر شوی زدست ما جان نبری

گر آنچ بگفتۀ بپایان نبری

گر شیر شوی ز دست ما جان نبری

آن روی چرا به بت‌پرستان نبری

جلوه نکنی کفر ز دلشان نبری‌

تا ز ثالث ثلثه جان نبری

گوی وحدت بر آسمان نبری

برگذری درنگری جز دل خوبان نبری

سر مکش ای دل که از او هر چه کنی جان نبری

تا نشوی خاک درش در نگشاید به رضا

تا نکشی خار غمش گل ز گلستان نبری

تا نکنی کوه بسی دست به لعلی نرسد

[...]

رخت هستی چو از جهان نبری

پی بدان ملک جاودان نبری

بر درگهِ دوست تحفه جز جان نبری

دردت چو دهند نام درمان نبری

بی درد ز درد دوست نالان گشتی

خاموش که عرض دردمندان نبری