می‌ندانم کاشکی می‌دانمی

که اگر می‌دانمی حیرانمی

گر ز هرکس جام می بستانمی

کی چنین شایستهٔ سلطانمی

کاشکی من صاحب صد جانمی

تا همه بر تیر تو افشانمی

رو بنمودی به تو گر همگی نه جانمی

دیده شدی نشان من گر نه که بی‌نشانمی

سیمبرا نه من زرم لعل لبا نه گوهرم

جوهر زر نمودمی گر نه درون کانمی

لطف توام نمی‌هلد ور نه همه زمانه را

[...]

من خود مجرّد از همه نام و نشانمی

بر هر صفت که عشق تو گفت آنچنانمی

در گوشۀ فراق تو پیر شکسته ام

آندم که بوی وصل تو آید جوانمی

گاهی ز تاب قهر تو درویش نینوا

[...]

که کیفر به تیغ از تو بستانمی

تو را تن در آتش بسوزانمی