که از تن سرانشان جدا مانده‌ایم

زمین را به خون گرد بنشانده‌ایم

در وصف تو بسیار سخن رانده‌ایم

بسیار کُتُب ساخته و خوانده‌ایم

حسنت نه چنان است که کس وصف کند

در پیش تو جملگی فرو مانده‌ایم

ز کسب جهان دامن افشانده‌ایم

به قوت یکی روز درمانده‌ایم

در صفتت گنگ فرو مانده‌ایم

«مَن عرف الله» فرو خوانده‌ایم

ما که به خود دست برافشانده‌ایم

بر سر خاکی چه فرومانده‌ایم

در ذات تو سال‌ها سخن رانده‌ایم

بسیار کتاب دیده و خوانده‌ایم

هم با سخنِ پیرزنان آمده‌ایم

کای تو همه تو! جمله فرو مانده‌ایم

ای برتر از خیال و قیاس و گمان و وهم

وز هر چه گفته‌اند و شنیدیم و خوانده‌ایم

مجلس تمام گشت و به آخر رسید عمر

ما همچنان در اوّل وصف تو مانده‌ایم

ای برتر از خیال و قیاس و گمان و وهم

وز هر چه گفته اند و شنیدیم و خوانده ایم

مجلس تمام گشت و به پایان رسید عمر

ما همچنان در اول وصف تو مانده‌ایم

*

ای برتر از خیال و قیاس و گمان و وهم

وز هر چه گفته اند و شنیدیم و خوانده ایم

مجلس تمام گشت و به پایان رسید عمر

ما همچنان در اول وصف تو مانده‌ایم

به هم سالها عیش‌ها رانده‌ایم

بسی دست عشرت برافشانده‌ایم

عمریست کز دیار تو محروم مانده ایم

وز شوق نامهای تو سطری نخوانده ایم

تا دامنت بدست ارادت گرفته ایم

دامن ز هر چه غیر تو باشد نشانده ایم

در حیرتم که بینو چرا مرده نیستم

[...]

ما که سطر کهکشان از لوح گردون خوانده ایم

در خط دیوانی زنجیر، عاجز مانده ایم

در سر بازار محشر دست ما خواهد گرفت

در مصاف آرزو دستی که بر دل مانده ایم

رنجش بیجا گل خودروی باغ دوستی است

[...]

آیت تو بوالی اله خوانده‌ایم

لیک اندر تیه شهوت مانده‌ایم

بر قلوب آن کسان گردانده ایم

پرده ها و اندر غطاشان مانده ایم