حقیقت دید حوّا جان خود را

که پیدا کرد از پنهان خود را

برای دوست بازد جان خود را

بپایان آورد پیمان خود را

چه حاجت گستراندن خوان خود را

خورم بر خوان مردم نان خود را

تا در سخن درآرم، شیرین زبان خود را

بندم به ناله چون نی، هر دم میان خود را

حکم سخن ندادم هر دم زبان خود را

بیهوده وانکردم قفل دهان خود را

در این چمن چو بلبل صد نیش خار خوردم

چون غنچه وانکردم راز نهان خود را

هر کس قدم بیارد این خانه خانهٔ اوست

[...]

اگر پاکی بریز انبان خود را

عیان کن شیوه پنهان خود را