آمدی وه که چه مشتاق و پریشان بودم

تا برفتی ز برم صورت بی‌جان بودم

نه فراموشیم از ذکر تو خاموش نشاند

که در اندیشه اوصاف تو حیران بودم

بی تو در دامن گلزار نخفتم یک شب

[...]

عهد بشکستی و من بر سر پیمان بودم

شاکر نعمت و پروردهٔ احسان بودم

چه کند بنده که بر جور تحمل نکند

بار بر گردن و سر بر خط فرمان بودم

خار عشقت نه چنان پای نشاط آبله کرد

[...]

امشب همه شب ز هجر نالان بودم

با بخت سیه دست و گریبان بودم

قربان شومت دی به که همره بودی

کامشب همه شب به خویش گریان بودم

به خاطر تو چو شبنم به بوستان بودم

شکسته رنگ تر از چهره خزان بودم

ز جوش ناله هم آغوش بلبلان بودم

در آستانه گل با تو همزبان بودم

مدتی بود که دور از در جانان بودم

دور از آن روح ران صورت بیجان بودم

صرف شد عمر درازم همه در ظلمت هجر

خضر وش در طلب چشمه حیوان بودم

زلفش ار سلسله برپای دلم ننهادی

[...]

رنجورم و می به دهر درمان بودم

نیروی دل و روشنی جان بودم

گفتم به پدر که خو به می نوشی کن

تا باده به میراث فراوان بودم

گاهی به فلک مهر درخشان بودم

گاهی به هوا ذرّهٔ پویان بودم

گاهی دل و گاه تن، گهی جان بودم

زین پس همه آن شوم که هم آن بودم

گاهی به فلک مهر درخشان بودم

گاهی به هوا ذرّهٔ پویان بودم

گاهی دل و گاه تن، گهی جان بودم

زین پس همه آن شوم که هم آن بودم

بسکه در صورت زیبای تو حیران بودم

غافل از شیوۀ بدعهدی خوبان بودم

گفت ای کز غم هجر تو بزندان بودم

همه گر مرحله پیمای بیابان بودم

«آمدی وه که چه مشتاق و پریشان بودم »

«تا برفتی زبرم صورت بیجان بودم»