شبی ز خانه برون با صد آرزو رفتم

فگنده سبحه و سجاده کو به کو رفتم

شکسته توبه و زنار در گلو رفتم

سحرگه در طلب ساغر و سبو رفتم

به خاطر تو چو شبنم به بوستان بودم

شکسته رنگ تر از چهره خزان بودم

ز جوش ناله هم آغوش بلبلان بودم

در آستانه گل با تو همزبان بودم

تو را شکفته چو گل چهره از می گلنار

مباش در پی آزار بلبلان زنهار

به حرف من نفسی گوش و هوش را بگذار

به هیچ دل ننشستم اگر چه ناخن وار

به یاد آتش روی تو تاب و تب دارم

ز خویش رفته ام و حالت عجب دارم

اگر چه چون خط تو نسبتی به شب دارم

به عهد زلف تو باریک رو لقب دارم

چو سیدا نظر از روی غیر پوشیدم

به کوی یار ز شب تا به روز گردیدم

گل مراد خود از شاخ آرزو چیدم

بدیع تازه گلستان روی او دیدم