بنده‌ام بنده مر امامان را

نشنوم قول خام خامان را

نادیده رخان تیره ایامان را

نادیده ز دور دوزخ آشامان را

دعوی چه کنی عشق دل‌‌آرامان را

با عشق چه کارست نکونامان را

از خاک ندیده تیره ایامان را

از دور ندیده دوزخ آشامان را

دعوی چکنی عشق دلارامان را

با عشق چکار است نکونامان را

همچنین نام آل سامان را

نیک کاران و نیکنامان را

نخواهد گشت خالی ساغر می شادکامان را

چنین مگذار لب تشنه شکست افتاده خامان را

زبانم لال بادا تا نگویم از که می‌نالم

که باشم من که بدنامی رسانم نیک‌نامان را

شدی خندان و بیرون آمدی ابرو ترش کرده

[...]

از بدنامی چه باک بدنامان را؟

کس چون شکند شکسته‌اندامان را؟

از شعله قهر، عاشقان را چه غم است

اندیشه ز سوختن بود خامان را