مرگ خوردست بد سگالش را

تا نبیند کمال حالش را

باز پرسید هم خیالش را

تا چه حال است زلف و خالش را

وارثان اند قال و حالش را

زانکه دیدند خوش جمالش را

کاورد در نظر جمالش را

با تصور کند مثالش را

حسن فعل حکیم و حالش را

بین و آنگه شنومقالش را

بر نهالی نهاده بالش را

تا تو یاد آوری جمالش را

آن هوا برد ضعف حالش را

داد زیب دیگر جمالش را

چه سان بینم به دست غیردامان وصالش را

پریرویی که پروردم به خون دل نهالش را

به جای اشک حسرت خون دل می‌بارد از چشمم

ز مژگان تا به چنگ آورده دامان خیالش را

به چشمِ کم مبین افتادگان عشق را هرگز

[...]

هر آن مرغی که می‌بندند در گلزار بالش را

چه می‌دانند مرغانی که آزادند حالش را

من آن مرغم که صیاد جفاکیشم به صد حسرت،

کشد در خاک و خونم زار و نندیشد مآلش را

به گلزاری مرا دادند رخصت در پرافشانی

[...]

آن به عدلیه خورده مالش را

برده این یک زر و عیالش را