کسان که تلخی زهر طلب نمی‌دانند

ترش شوند و بتابند رو ز اهل سؤال

تو را که می‌شنوی طاقت شنیدن نیست

مرا که می‌طلبم خود چگونه باشد حال؟

شکفت لاله تو زیغال بشکفان که همی

[...]

نخستین برادرش که‌تر به سال

که در مردمی کس ندارد همال

به رشک اندر آهرمن بدسگال

همی رای زد تا ببالید بال

کشیدش سراپای یک‌سر دوال

سپهبد برید آن سر بی‌همال

برادر دو بودش دو فرخ همال

ازو هر دو آزاده مهتر به سال

بدو گفت ضحاک چندین منال

که مهمان گستاخ بهتر به فال

سرانجام گیتی ز سیمرغ و زال

پر از داستان شد به بسیار سال

بدو اندرون بچهٔ مرغ و زال

تو گفتی که هستند هر دو همال

چو مهراب برخاست از خوان زال

نگه کرد زال اندر آن برز و یال

شب آمد پر اندیشه بنشست زال

به نادیده برگشت بی‌خورد و هال

دلش گشت پرآتش از مهر زال

از او دور شد خورد و آرام و هال

به بالای من پور سامست زال

ابا بازوی شیر و با برز و یال

به نزد پری چهرگان رفت زال

کمان خواست از ترک و بفراخت یال

کنون کار رودابه و کام زال

به جای آمد و این بود نیک فال

برفتند خوبان و برگشت زال

دلش گشت با کام و شادی همال

ز بالا کمند اندر افگند زال

فرود آمد از کاخ فرخ همال

ترا مژده از دخت مهراب و زال

که باشند هر دو به شادی همال

فرستاده آمد دوان سوی زال

ابا بخت پیروز و فرخنده فال

ز پیوند مهراب وز مهر زال

وزان ناهمالان گشته همال

نباید که بر خیره از عشق زال

همال سرافگنده گردد همال