ای غم که حجاب صبر بشکافته‌ای

بی تابی من دیده و برتافته‌ای

شب تیره و یار دور و کس مونس نه

ای هجر بکش که بی‌کسم یافته‌ای

یا به اکسیر کوره تافته‌ای

یا به خروار گنج یافته‌ای

تو می‌خندی بهانه‌ای یافته‌ای

در خانهٔ خود دام و دغل بافته‌ای

ای چشم فراز کرده چون مظلومان

در حیله و مکر موی بشکافته‌ای

ای غم همه سوی من عنان تافته‌ای

مانا که مرا زبون ترک یافته‌ای

آن روز مرا دو چشم تر سرخ نمود

بر خود که گلیم من سیه بافته‌ای

جامهٔ جان چنان که یافته‌ ای

هم تو پوشی همان که بافته‌ ای

ای صبح ندانم که چه در یافته ای

مشکین قصب از بهر که بشکافته ای

خورشید عفاک الله از آنروز که گرم

بر تشنه لبان کربلا تافته ای

ای آنکه به بر و بحر بشتافته ای

ور کوه رسیده پیش بشکافته ای

پرسم خبری بهر خدا راست بگوی

کز گمشده من چه خبر یافته ای

خود به مرگ خود ار شتافته‌ای

لیک عمر دوباره یافته‌ای

عجب است اینکه خود نیافته ای

زیرکی، بوریا نبافته ای!