ببد شاد و مهراج لشکر بخاست

به یک هفته کار سپه کرد راست

سپهبد همی راند بر پیل راست

چو دیدارشد اسپ‌و خفتان بخواست

ز فرمانش بُد گیتی و هر چه خاست

نبود و نباشد هر آنچ او نخواست

سپهبد همان چرخ و تیرش بخواست

که پیش از پی اژدها کرد راست

غو های‌وهوی از دو لشکر بخاست

جهان پر دهاده شد از چپ‌وراست

که این زاولی پیشروتان کجاست

سپهبد چو بشنید زود اسپ خواست

چنین گفت کاین رستخیز از کجاست

چنین بیم از اندک سپه تان چراست

ز کژران رَهِ راست هرگز نخاست

نه کس دُم روباه دیدست راست

چو صف سپاه از دو سو گشت راست

غَو کوس و نای نبردی بخاست

بشد تا بر مبتر از قلب راست

بگشت و ز گُردان همآورد خواست

چنان زدش تیری که دیگر نخاست

شد از ترگ تا زین به دو نیمه راست

بزد نعره مهراج و بر پای خاست

ز شادی تن از کُه بیفکند خواست

به زیر آمد از پیل و بالای خواست

به ناکام رزمی گران کرد راست

چو هُش یافت لرزنده بر پای خاست

بغلتید در خاک و زنهار خواست

ترا پادشاهی به من گشت راست

ولیک از خوی بد ترا کس نخواست

همان گه غریوی ز لشکر بخاست

کزاین بیشه ناگاه بر دست راست

از ایدر به دریا دو میل است راست

شدی او به سه گام هر گه که خواست

بدین کوه تنها نشستت چراست

چه چیزست خوردت چو پوشش گیاست

به هستی یزدان سراسر گواست

گوایانِ خاموش گوینده راست

سپهر و ستاره به رفتار خاست

یکی سوی چپّ و دگر سوی راست