بزرگ آن کسی کو به گفتار راست

زبان را بیاراست و کژی نخواست

اگر شاید این مرد فرمان تو راست

مر این را بدان ده که او را هواست

کنون کامرانی بدان کت هواست

که شاه جهان بر جهان پادشاست

ورا شاه بنشاند بر دست راست

ندانست لشکر که موبد کجاست

چنان دان که کسری نه بر دین ماست

ز دین سر کشیدن ورا کی سزاست

چنین گفت مزدک که این راه راست

نهانی نداند نه بر دین ماست

پی مور بر خویشتن برگواست

که ما بندگانیم و او پادشاست

بخندید کسری و مغفر بخواست

درفش بزرگی برافراشت راست

عنان را یکی بازپیچی براست

چنان کز هنرمندی تو سزاست

شهنشاه گفتا گر آید رواست

چنان دان که این خانهٔ ما وراست

چپ خویش پیدا کن از دست راست

چو پیدا کنی مرز جویی رواست

هران کس که او دشمن پادشاست

به کام نهنگش سپاری رواست

گراو بی هنرشد هم ازپشت ماست

دل ما برین راستی برگواست

بدین پادشاهی نباشد رواست

که فر و سر و افسر و چهر ماست

یکی آفرین کرد و بر پای خاست

چنین گفت کای داور داد و راست

چنین گفت کین را ببخشیم راست

که جان وخرد درسخن پادشاست

بپرسید دیگر که فرزند راست

به نزد پدر جایگاهش کجاست

خرد درجهان چون درخت وفاست

وزو بار جستن دل پادشاست

جهود از جهاندار زنهار خواست

که پیداکند راز نیرنگ راست

ازان پس که گیتی بدوگشت راست

جز از آفرین در بزرگی نخواست