ز یک دست سرو سهی شهرناز

به دست دگر ماه‌روی ارنواز

نه آسیمه گشت و نه پرسید راز

نیایش‌کنان رفت و بردش نماز

به یک دست گیرد رخ شهرناز

به دیگر عقیق لب ارنواز

بدید آن سیه نرگس شهرناز

پر از جادویی با فریدون به راز

فرو بست دستش بر آن کوه باز

بدان تا بماند به سختی دراز

وزان پس کسی را که بودش نیاز

همی‌داشت روز بد خویش راز

دگر هفته مر بزم را کرد ساز

مهانی که بودند گردن فراز

از این سه دو پاکیزه از شهرناز

یکی کهتر از خوب چهر ارنواز

ز هر کام و هر خواسته بی‌نیاز

به هر آرزو دست ایشان دراز

چو آید بدیدار ایشان نیاز

فرستم سبکشان سوی شاه باز

در گنجهای کهن کرد باز

گشاد آنچه یک چند گه بود راز

فرستاده چون پاسخ آورد باز

برهنه شد آن روی پوشیده‌راز

فرستادهٔ سلم چون گشت باز

شهنشاه بنشست و بگشاد راز

سه فرزند را خواهم آرام و ناز

از آن پس که دیدیم رنج دراز

چنین گفت کاینت سر آن نیاز

که تاج نیاگان بدو گشت باز

در گنج خاور گشادند باز

بدیدند هول نشیب از فراز

دو شاه دو کشور نشسته به راز

بگفتند کامد فرستاده باز

بیامد به لشکرگه خویش باز

به دیدار آن لشکر سرفراز

چنان ساخت کاید بدان حصن باز

که دارد زمانه نشیب و فراز

همان گه در دژ گشادند باز

بدید آشکارا ندانست راز