از آن خویش کامی سرانجام کار

به کام عدو باشدش روزگار

خدنگ سیه پر جوشن گذار

کجا کوه ازو خواستی زینهار

چو بردند نزدیکی شهریار

چنان گنج با تخت گوهر نگار

بیاراست آن تخت را شهریار

همان گنج و دیبای گوهرنگار

که در وی دی و تیر و مهر و بهار

چو بنشستی آن خسرو نامدار

بفرمود تا از لب جویبار

بباشند با رامش و میگسار

ابا بربط و باده خوشگوار

نشستند خرم در آن مرغزار

بیاراست لشکر سوی کارزار

سپه بد ز زنگی فزون از شمار

فرامرز چون دید از آن گونه کار

برآراست لشکر یل نامدار

به شمشیر از آن لشکر نامدار

بکشتند بسیار در کارزار

ز نزل و علف هرچه بودش به کار

ز بهر سپهبد گو نام دار

گهی گوی و چوگان و گاهی شکار

گهی رود و بزم و می خوشگوار

چو آمد به ایوان شه نامدار

نشاندش بر تخت و کردش نثار

سپهدار با خسرو نامدار

سخن کرد و پرسید یک روزگار

که با من نمودی در این روزگار

سپاست گزارم بر شهریار

چو از من کند پهلوان خواستار

بگویم هم اکنون بر نامدار

بدو داد پاسخ گو نامدار

که آن خوب دفتر به نزد من آر

چو رفتی بدان دامن کوهسار

یکی خشک رود آیدت پیش کار

برون آمدی تا کنون روزگار

بود سال بگذشته دو پنج و چار

مکن تیره بر دوستان روزگار

تن خود بدین رزم رنجه مدار