گرفتش کمربند و بفگند خوار

خروشی ز ترکان برآمد بزار

همانا که کوپال سیصدهزار

زدندش بران تارک ترگ‌دار

همی‌تاخت یکسان چو روز شکار

به بازی همی‌آمدش کارزار

گلستان که امروز باشد ببار

تو فردا چنی گل نیاید بکار

جوانی بد و نیکی روزگار

من امروز را دی گرفتم شمار

بسی یاد دادندم از روزگار

دمان از پس و من دوان زار و خوار

یکی نامه بنوشت ارتنگ‌وار

برو کرده صد گونه رنگ و نگار

که دشمن شد از پیش بی‌کارزار

بدان گشت شادان دل شهریار

بدو گفت رستم که ای شهریار

مجو آشتی درگه کارزار

پسر بد مر او را خردمند چار

که بودند زو در جهان یادگار

همان تخت و هم طوق و هم گوشوار

همان تاج زرین زبرجد نگار

چنان بد که در گلشن زرنگار

همی خورد روزی می خوشگوار

چو رامشگری دیو زی پرده‌دار

بیامد که خواهد بر شاه بار

برفت از بر پرده سالار بار

خرامان بیامد بر شهریار

هوا خوشگوار و زمین پرنگار

نه گرم و نه سرد و همیشه بهار

همه ساله خندان لب جویبار

به هر جای باز شکاری به کار

تو از خون چندین سرنامدار

ز بهر فزونی درختی مکار

پس آنگه گرفتندش اندر کنار

ره سیستان را برآراست کار

بگسترد زربفت بر میش سار

هوا پر ز بوی از می خوشگوار

بفرمود پس گیو را شهریار

دوباره ز لشکر گزیدن هزار