ز هر کنجی برآمد زارواری

ز هر چشمی روان شد رودباری

بدین غم درخوری چندانکه یاری

بیاور خون دل چندانکه داری

به پیشم بود خرم مرغزاری

درو با من به هم شایسته یاری

دلم بگرفت ازین آسوده کاری

چه آسایش بود بنیاد خواری

روم زینجا سوی گرگان و ساری

بپرانم درو باز شکاری

نگر تا این سخن بازی نداری

که بازی نیست با شیر شکاری

که من زان سان کُشم او را به زاری

که گردد چشم تو ابر بهاری

به کینه همچو شیر مرغزاری

به کوشش همچو رعد نوبهاری

نگر تا در دل آزارم نداری

هم اکنون ویسه را پیش من آری

همیدون خوردنی چیزی که داری

سلاحم با همه ساز شکاری

مگر کارت بود در مهر کاری

ازان بهتر که تو امید داری

دریغا نام من در هوشیاری

دریغا رنج من در مهرکاری

جهان از قیروان تا چین داری

به هر کامی که خواهی کامگاری

که از بیگانگی سودی نیاری

وگرچه مایهٔ بسیار داری

نشانده دلبرش را در عماری

چه اندر تاخ در شاهواری

شکفته باغ دیدم نوبهاری

سزای آنکه در وی مهر کاری

به گاه غم سزای غمگساری

گه شادی سزای شاد خواری

تو چون زیبا درختی آبداری

شکفته نغز در باغ بهاری

مکن با من چنین گستاخ‌واری

که تو با خشم من طاقت نداری

نگر تا در دل اندیشه نداری

که تو بینی ز من زنهار خواری