گهی رامین بگفتی زاری خویش

ز درد عشق و هم بیماری خویش

تاببینی توکم عیاری خویش

زین چنین شور و زشت‌کاری خویش

یا رب تو مرا مدد کن از یارِی خویش

خط برگنهم کش از نکوکاری خویش

گر برگیری دستِ کرم از سر من

هرگز نرهم ز سر نگونساری خویش

منم و گوشه تنهایی و بی یاری خویش

گشته مشغول به کار خود و بیکاری خویش

ساکن کنجم و دیوانه شده‌ستم از چه

از دل آزاری اصحاب و سبک باری خویش

شیوه ای هست مرا بی غرض از ای هم نفسان

[...]

می گشایم ز شرمساری خویش

لب به عذر گناهکاری خویش

توبه کن از گناهکاری خویش

شرم دار از نه شرمداری خویش

من نه آنم که بنالم ز دل افکاری خویش

که مرا غایت کام است جگر خواری خویش

کام دل از تو نجویم که بسی خوش دارم

خار خار جگر و سوز دل و زاری خویش

ای طبیب ار نکنی چاره من وقت خوش است

[...]

عارف از موت اختیاری خویش

زندگی دید و پایداری خویش