چو بر مغز پدر این ماجرا ریخت

تو گفتی ابر رحمت بر گیاریخت

ساقی که می‌ خود همه در جام شمار ریخت

مستی همه در باده و پیمانه ما ریخت

من چون مژه از نشو و نما مانده و چشمم

سرمایه صد ابر برین خشک گیا ریخت

مغرور کرم گلشن خود را به عبث سوخت

[...]

تیغ غضبت خون همه اعدا ریخت

یک بنده تو آب رخ دریا ریخت

جمعیتشان سبحه تزویری بود

بگسست چو دانه بر درت سرها ریخت

به گریه جوهر بینش ز دیده ما ریخت

بهار عنبر ما در کنار دریا ریخت

معلق شر شر آبی از هوا ریخت

ز دست قدرت خاص خدا ریخت

ز گوش و گردنش گوهر فرا ریخت

نه گوهر اشک مرغان هوا ریخت

خدا این می بجام اولیا ریخت

ننوشد جز ولی می کش خدا ریخت