شده چاکرانش از گهر بارکش

بتی زر پیکر کشان زیر کش

هیونان برآورد یکی بارکش

دلیر و جوان گرد و سالارکش

گفت لشگر را که پیری بارکش

با خری می‌آید از پس خارکش

پیرمردی‌ام معیل و بارکش

روز و شب در دشت باشم خارکش

سالک آمد پیش خاک بارکش

گفت ای افکندهٔ تیمارکش

شاه گفتا کیست او را بارکش

آن یکی گفتا که پیری خارکش

چون نماز دیگری آن خارکش

سوی کنج خویش آمد بارکش

گر عاشقی از جان و دل جور و جفای یار کش

ور زانک تو عاشق نه‌ای رو سخره می‌کن خار کش

جانی بباید گوهری تا ره برد در دلبری

این ننگ جان‌ها را ز خود بیرون کن و بر دار کش

گاهی بود در تیرگی گاهی بود در خیرگی

[...]

دل پادشاهان شود بارکش

چو بینند در گل خر خارکش

فرخنده روزگارِ گدایانِ خارکش

چون اشترانِ مستِ تنگ خوار و بارکش

آخر شتر به قوّت و شوکت چنان که هست

داده ست اختیار به دستِ مهارکش

گر شد دوباره قافیه امّا دو شاهدند

[...]