او ز برگ کلم گذاره کند

شلغم پخته را دو پاره کند

به شمشیر دین آشکاره کند

فرشته به رویش نظاره کند

کسی آسمان را چه چاره کند

وگر خویشتن چون ستاره کند

کسی کز تو در تو نظاره کند

ورق‌های بیهوده پاره کند

آفتاب رخ آشکاره کند

جگرم ز اشتیاق پاره کند

از پس پرده روی بنماید

مهر و مه را دو پیشکاره کند

شوق رویش چو روی پر از اشک

[...]

گرچه او با شاخ صد چاره کند

شاخ شاخش شیر نر پاره کند

آنچه بایست و نیست پاره کند

هرکرا چاره نیست چاره کند

ناهید زرشک پیرهن پاره کند

کز دور نظر تیز درین باره کند

خورشید که صنعتش مرصّع کاریست

زیبد که نگین‌هاش سیاره کند

اگر به قامت رعنای او نظاره کند

ز طوق فاخته زنجیر سروپاره کند

من و نظاره ابروی او که چون مه عید

تمام عیش جهان را به یک اشاره کند

نصیب صبح ز خورشید داغ حسرت شد

[...]

تو بگو: آن زمان چه چاره کند؟!

پرده ی خود چگونه پاره کند؟!

آسمان هر ستمی با من می خواره کند

می فروشش به یکی جرعه ی می چاره کند

عجب این است که گردیده به مویی در بند

دل دیوانه که صد بند گران پاره کند

اشک من با دل این سنگ دلان می پنداشت

[...]

بما روح کورش نظاره کند

چو بدبیند ازما کناره کند