به دشت ار به شمشیر بگزاردم

ازان به که ماهی بیو باردم

به جایی که من پای بفشاردم

عنان سواران شدی پاردم

هم از داد تو کس نیازاردم

هم از ابر مهرت گهر باردم

به طمع بزرگی نگهدار دم

به ضحاکِ نا پاک بسپار دم

کسی کو سر زال پیش آردم

زدل، رنج واندوه برداردم

این چنین گستاخ زان می‌خاردم

کو درین شب گاو می‌پنداردم

گاه آن باشد که باشم پای بر جا همچو قطب

آسمان آخر چو خود سرگشته تا کی داردم

گرچه گردون اینزمان یکسر سخن با من گذاشت

زان چه حاصل چون زمانی بیسخن نگذاردم

در کفم روزی نبیند کس وجوه یک شبه

[...]

به سختی و زاری بیازاردم

گرفتار بندگران داردم