شراری که شمشیر دارا فکند

تبش در دل سنگ خارا فکند

هرکه را آن فهم در کار افکند

خویش در دریای اسرار افکند

به نازت که از ناز ما را فکند

به مهرت که مه را ز کار افکند

راه عمدا بر آن دیار افکند

بر سر قبرشان گذار افکند

بخت تارم سایه ای گر بر شب تار افکند

تا قیامت خور نقاب شب ز رخسار افکند

بلبلم اما نصیبم این که بعد از مرگ هم

باد نتواند که خاک من به گلزار افکند

بوی خون آید ازین وادی برو ای بی خبر

[...]

چو تیغ نادر دوران شهنشه ایران

بدهر غلغله از فتح قندهار افکند

برای جستن تاریخ این همایون فتح

ببزم اهل سخن رهروی گذار افکند

کشید سر بگریبان و مطلعی مشتاق

[...]

باده صافی شد و گل پرده زرخسار افکند

بایدت با خم می رخت بگلزار افکند

مصریان گو نشناسید دگر دست و ترنج

کز وفا یوسف ما پرده زرخسار افکند

لاجرم چاره بیچارگی خویش کند

[...]