به دست دگر جام پر باده کرد

وزو یاد مردان آزاده کرد

یکی جام زرین پر از باده کرد

وزو یاد مردان آزاده کرد

سپهبد دل از هر بدی ساده کرد

بدین پند کار ره آماده کرد

بگفت این و جامی پر از باده کرد

نگه سوی آن شیر آزاده کرد

دل از صورت مهر او ساده کرد

فرستاد و تسلیم شهزاده کرد

آن آفتاب حسن سحر میل باده کرد

صبح سعادتم در دولت گشاده کرد

گفتم سگ توام نظر از من بخشم تافت

خشمی که صدهزار محبت زیاده کرد

گفت آدمی نیی سگ من چون شوی بین

[...]

شورش سودا مرا از قید تن آزاده کرد

از سر خم خشت را آواره جوش باده کرد

کم نشد چون غنچه گل برگ عیش از خانه اش

هر که از گلشن قناعت با دل نگشاده کرد

خاکساری سایه را باشد حصار عافیت

[...]

هر که چون آب روان آیینه خود ساده کرد

سرو را چون بندگان در پیش خود استاده کرد

کی به گرد من رسد مجنون، که کوه و دشت را

دور باش وحشت من از غزالان ساده کرد

نغمه رنگین نبرد از جای خود زهاد را

[...]

چشمت از هر گردشی بزم دگر آماده کرد

عکس رویت شیشه آیینه را پر باده کرد

نسخه بینایی‌ای می‌خواست بهر روزگار

مصلحت بینی که لوح خاطرم را ساده کرد

به کف جام از لطف آماده کرد

ز شهد عنایت در او باده کرد