گر رنگ رخت بباد بر داده شود

باد از طرب رنگ رخت باده شود

ور تو بمثل بکوه بر بوسه دهی

کوه از لب تو عقیق و بیجاده شود

نوش‌لب گفت چار مشکل سخت

پرسم از وی به رهنمونی بخت

گر هوا را بند بنهاده شود

صیقلی را دست بگشاده شود

دیدهٔ عبرتت گشاده شود

دلت از نقش غیر ساده شود

در دهانش زبان گشاده شود

داد ترکیب هاش داده شود

داد این چار فن چو داده شود

لوح جانش ز علم ساده شود

ای کز آلودگیِّ تو شب و روز

فاقه و فقر تو زیاده شود

بی طهارت مباش تا بر تو

روزیِ تنگ تو گشاده شود

چون به شرمندگی افتاده شود

هر چه شرم آرد ازان ساده شود

بیقرینه تفنگ شاه جهان

که عدو سوزیش زیاده شود

چون کشد دشمن شهنشه را

گرهی از دلش گشاده شود

سخن بجا چو بود رتبه اش زیاده شود

کز اعتبار فتد چون نگین پیاده شود

ز گریه بستگی کار دل زیاده شود

که تر چو شد گره سخت بدگشاده شود

کنند پردهنش را ز گوهر شهوار

[...]

تا در کف توست دل کی آزاده شود؟

هر دم به خیال دگر آماده شود

دل در نظر تو دارد این نقش و نگار

آیینه چو از نظر رود ساده شود

ز رخ چو بند نقابی ترا گشاده شود

ز رنگ شرم تو آیینه جام باده شود

مباد، نفس ز قید خرد گشاده شود

بلاست چون سگ درّنده، بی قلاده شود

حریف درد تو اکنون نمی شود دل من

که زور باده، کهن چون شود زیاده شود

روز شوق تو چون زیاده شود

خود به خود بر تو درگشاده شود

پولی که ز خون خلق آماده شود

صرف بت ساده و بط و باده شود

افسوس که دسترنج یک مشت فقیر

چون جمع شود حقوق شهزاده شود