ای شاه چو کردگار بگشاد ترا

در ملک بقای جاودان داد ترا

سلطان که بنیکوئی کند یاد ترا

منشور بامر او فرستاد ترا

شکرگوی از پی زیادت را

عالم‌الغیب والشهادة را

سرورا! صدرا! ناگاه چه افتاد ترا

که ملال آمد ازین بنده و آزاد ترا

تنگ بودت ز جهان خیمه بفردوس زدی

یا فلک داد ز نادانی بر باد ترا

سرو آزاد بدی در چمن شرع رسول

[...]

آن مادر شوم فرج چون زاد ترا

از گنجه به شیراز فرستاد ترا

آن دایه خونخواره سگسان به غذا

شیر سگ به خون خوک می داد ترا

چون بیابند نو ارادت را

کار بندند عرف و عادت را

میکند محرمی آئینه و ناشاد ترا

چشم بد دور حیا روز فزون باد ترا

گرچه تر دامنیم غیر نشان داد ترا

می‌رود دامن پاک صدف از یاد ترا