همی راند دستان گرفته شتاب

چو پرنده مرغ و چو کشتی برآب

جهان پهلوان پورش افراسیاب

بخواندش درنگی و آمد شتاب

ز گفت پدر مغز افراسیاب

برآمد ز آرام وز خورد و خواب

به مغز پشنگ اندر آمد شتاب

چو دید آن سهی قد افراسیاب

ازان سخت شادان شد افراسیاب

بدید آنکه بخت اندر آمد به خواب

به لشکر نگه کرد افراسیاب

هیونی برافگند هنگام خواب

سرم را به کافور و مشک و گلاب

تنم را بدان جای جاوید خواب

بشد بارمان نزد افراسیاب

شکفته دو رخسار با جاه و آب

به گرد اندرون همچو دریای آب

که شنگرف بارد برو آفتاب

ورا دید نوذر فروریخت آب

ازان مژهٔ سیرنادیده خواب

کجا خاستی گُردْ افراسیاب

همه خون شدی دشت چون رود آب

ابا لشکر نوذر افراسیاب

چو دریای جوشان بد و رود آب

به پرده‌سرای رد افراسیاب

کسی را سر اندر نیامد به خواب

سواران بیاراست افراسیاب

گرفتش ز جنگ درنگی شتاب

چو قارن شنود آنکه افراسیاب

گسی کرد لشکر به هنگام خواب

شب تیره تا شد بلند آفتاب

همی گشت با نوذر افراسیاب

وزان پس بفرمود افراسیاب

که از غار و کوه و بیابان و آب

غمی گشت ازان کار افراسیاب

ازو دور شد خورد و آرام و خواب

بشد ویسه تا پیش افراسیاب

ز درد پسر مژه کرده پرآب

یکی مرد بینادل و پرشتاب

فرستم به نزدیک افراسیاب