آب خواهی تو، ابر آب کشد

ایمنی، فتنه سر به خواب کشد

رنج استاد و جور باب کشد

نان نبیند به چشم و آب کشد

از شمع جمال تو دلم تاب کشد

از جام لبت خرد می ناب کشد

این مردمک دیده تر دامن من

تا چند ز چاه ز نخت آب کشد؟

دل من بار جنایه تو نه تنها بکشد

داغ جور و ستمت هر دو به یک جا بکشد

جان به یک سر نکند با سر شمشیر تو قطع

که چو زلفت بقدمهای تو سرها بکشد

خوش بود تیر تو بر سینه ولی آن خوش نیست

[...]

کرشمهٔ تو اگر دست از شراب کشد

ز باده، دست و دهن را سبو به آب کشد

تو چون پیاده روی، شاخ گل عنان گیرد

وگر سوار شوی، ماه نو رکاب کشد

به بزم حسن، رخ او کنایهٔ خوبی

[...]