زحمت غوغا بشهر نیز نبینی

چون علم پادشا بشهر درآید

بنده خاص ملک باش که با داغ ملک

روزها ایمنی از شحنه و شبها ز عسس‌

بس که من در جستن تو گرد سر بر گشته‌ام

بی تو ای چشم و چراغم چون چراغی کشته‌ام‌

کسی کاندر صف مردان، بمی‌خواری کمر بندد

برابر کی بود، با آن که دل در خیر و شر بندد؟

استقبلنی و سیفه مسلول

و قال لی واحدنا معزول.

آمد بر من کارد کشیده بر من

گفتا که: درین شهر تو باشی یا من؟!

بیار حلوا که هست حبیب القلوب

هم خاص را بشاید و هم عام را

مهر خود و یار مهربانت نرسد

این خواه گر آنکه این و آنت نرسد

دردا و دریغا که از آن خاست و نشست

خاکیست مرا بر سر و بادیست بدست‌

پای بر دنیا نه و بر دوز چشم از نام و ننگ

دست در عقبی زن و بربند راه فخر و عار

گر چو بو دردات باید تاجداری روز حشر

باش چون منصور حلاج انتظار تاج دار

سر جمله بدانید که در عالم پاداش

آنها که درین راه بدادیم بدیدیم‌

ما را همه مقصود ببخشایش حق بود

المنّة للَّه که بمقصود رسیدیم.

باطن تو کی کند با مرکب شاهان سفر

تا نگردد رای تو بر مرکب همت سوار؟

جز خداوند مفرمای که خوانند مرا

سزد این نام کسی را که غلام تو بود

سائق و قائد صراط الدّین

به ز قرآن مدان و به ز اخبار

جز بدست و دل محمد (ص) نیست

حلّ و عقد خزینه اسرار

در طریق رسول دست آویز

[...]

از غیر جدا شدن سر میدانست

کار آن دارد که با تو در پیمانست‌

الا ای خوش نسیم نو بهاری

تو بوی زلف آن بت روی داری

آرزومند بتو از دست دوستی تو یک کنار خون دارد!»

بی تو ای آرام جانم زندگانی چون کنم

هر کسی را جام او بر جان او همسان کنید

هر کسی را نقل او با عقل او هم برنهید

و انّ صباحا نلتقی فی مسائه

یکون علی قلب الغریب حبیبا

کنون که با تو بهم صحبت اوفتاد مرا

دعا کنم که وصالت خجسته باد مرا

نفس المحبّ علی الأسقام صابرة

لعلّ مسقمها یوما یداویها

چون شفا ای دلربا از خستگی و درد تست

خسته را مرهم مساز و درد را درمان مکن‌