هموم رجال فی امور کثیرة

و همّی من الدنیا صدیق مساعد

هر کسی محراب دارد هر سویی

باز محراب سنایی کوی او

گر من بمرم مرا مگویید که مرد

گو مرده بدو زنده شد و دوست ببرد

یا قرة العین سل عینی هل اکتحلت

بمنظر حسن مذ غبت عن عینی

کفر و ایمان را هم اندر تیرگی هم در صفا

نیست دار الملک جز رخسار و زلف مصطفی‌

روی و مویش‌گر بصحرا ناوریدی قهر و لطف

کافری بی برک ماندستی و ایمان بینوا

یا راقد اللّیل مسرورا باوله

انّ الحوادث قد یطرقن اسحارا‌

افنی القرون الّتی کانت منعّمة

کرّ اللّیالی اقبالا و ادبارا

کی باشد کین قفس بپردازم

در باغ الهی آشیان سازم‌

جا نیست نهاده‌ایم فرمانی را

در عشق کجا خطر بود جانی را‌

گر جان باشارتی بخواهی زرهی

در حال فرستم و توقف نکنم

آن شب که رخ تو شمع کاشانه ماست

خورشید جهان فروز پروانه ماست‌

ازین مشتی ریاست جوی رعنا هیچ نگشاید

مسلمانی ز سلمان جوی و درد دین ز بو دردا

عالمی در بادیه مهر تو سر گردان شدند

تا که یابد بر در کعبه قبولت پر و بال‌

نعلی که بینداخت همی مرکبت از پای

تاج سر سلطان شد و تا باد چنین باد

اذا ما تمنّی الناس روحا و راحة

تمنّیت ان القاک یا عز خالیا

هر کسی محراب دارد هر سویی

باز محراب سنایی کوی تو

رو که در بند صفاتی عاشق خویشی هنوز

گر بر تو عزّ منبر خوش تراست از ذل دار

نیست عشق لایزالی را در آن دل هیچ کار

کو هنوز اندر صفات خویش ماندست استوار

هیچکس را نامده است از دوستان در راه عشق

بی زوال ملک صورت ملک معنی در کنار

خالی نه از من و نه بینم رویت

جانی تو که با منی و دیدار نه!

دو صد عالم که روحانی است آن از فرّ فضل او

دو صد گیتی که نورانیست از نور جمال او

ای ذات کمالی که ز تو کاسته نیست

جز از کف تو فیض کرم خاسته نیست ‌

با دو قبله در ره توحید نتوان رفت راست

یا رضاء دوست باید یا هوای خویشتن‌

خون صدیقان بیالودند و زان ره ساختند

جز بجان رفتن درین ره یک قدم را باز نیست‌‌