شما کآزادگان شاخسارید

نشاط سرو و گل فرصت شمارید

آنکه جدا از برش ماند زهی تیره بخت

وانکه به خاک درش مرد زهی بختیار

نامه نی عقد گهر ریخته بر صفحه سیم

نامه نی عنبر تر ریخته بر برگ سمن

چو ما در سایه الطاف اوئیم

چرا او سایه از ماواگرفته است

نشان مرغ دل جستم ز گلزار

به زیر خاربن دیدم پری چند

اگر خدای نباشد زبنده ای خشنود

شفاعت همه پیغمبران ندارد سود

وزیر شاهی و صداسب پیل تن به کمندت

پیاده رخ به ره آورده ام ز حسرت و ماتم

زخانه توکشم رخت سوی خانه خویش

نهم رخی به رخ دلبر یگانه خویش

میرفت بکبر و ناز و می گفت

بی من چه کنی به لابه گفتم

بنشینم وصبر پیش گیرم

دنباله کار خویش گیرم

گرم بخشی نه کم آید کمالت

وگر سوزی نیفزاید جلالت

چوب تو بر تارک من چندن است

سنگ تو بر دیده من توتیا

گر بزنی باز هلم داوری

ور بکشی بگذرم از خون بها

نام سیم ونشان زر نشگفت

ز آفرینش نشان نماند و نام

جام زرین مهر درفکند

تشت سیمین اختران از بام

چه باک ار نپاید مرا زندگی

ترا جاودان باد پایندگی

هر که را از هستی او زندگی

جاودان پاید بوی پایندگی

هر کجا ناز از خداوندی او

آفرینش را نیاز بندگی

اگر چه سیم و زر آرد همی فراموش

در از نشیب زمین تا فراز خرگه ماه

چو دوست دست دهد، چیست در گهر زر و سیم

به چشم دیده وران خاک تیره سنگ سیاه

درون را پیر گشت انده، برون راشد جوان شادی

کهن گردید جان را رنج، و دل را گشت رامش نو

توان را کاستی شد کم، فزون شد تاب را نیرو

سپهر افزود دلجوئی، به مهر افکند مه پرتو

شرنگ بخت شد شکر، کبست چرخ گشت افیون

[...]

گردن ز کمند او به زنجیر مپیچ

و زخاک درش روی به شمشیر متاب

چو یار از چهر گردد پرده پرداز

ز تاریک و نهان پیدا و روشن

ز ننگ نیستی و نام هستی

به رخ بر آستین دندان به دامن

به سنگ اندر گزیند سیم و زر جای

[...]

جز دل رادش که دید یا که تواند

سیم به دریا و زرفشاند به کشتی

یار اگر از دوست دست شسته زدستان

کاسته از کاستی و خامی و زشتی

وای اگر از یار دل نواز نواسنج

[...]

گربه تشریف قبولم بنوازی ملکم

ور به تازانه قهرم بزنی شیطانم