زاول به منت میل بد آن میل کجاست؟

و امروز ملول گشتی از بهر چراست؟

خورشید برآمد ای نگارین دیر است

بر بنده اگر نتابد از ادبیر است

عاشقان را غذا بلا باشد

عاشقی بی بلا کجا باشد

لقمه از سفرهٔ بلا خوردند

می‌زمیخانهٔ رضا خوردند

هرکه را در جهان بلا دادند

[...]

وقت ضر و عنا دل صابر

گاه نفع و غنا زبان شاکر

صبرو شکری همی نمای به نقد

تا خطابت کنند «نعم العبد»

حرص‌وشهوت‌خواجگان‌راشاه‌ومارابنده‌اند

بنگر اندر ما و ایشان گرت ناید باوری

ما کلف الله نفسا فوق طاقتها

ولا تجود ید الا بما تجد

تا سنائی کیست کاید بر درت

مجد کو تا گویدش کز راه برد

نام او می‌دان و نقشش را مبین

[...]

صدر تو چرخست و تن را بال سست

روی تو شیدست و جان را چشم درد

جان من آزاد کن تا عقل من

هر دمت گوید زهی آزاد مرد

تازه گردانم به ناجستن که باد

[...]

هیچکس‌رانامده‌است‌ازدوستان‌درراه‌عشق

بی‌زوال ملک‌صورت ملک‌معنی‌در کنار

زین جهان همه سراسر غم

دلم از دل گرفت و از جان هم

آن دختر دوشیزه که دوشش دادند

امروز چو دی به شام توشش دادند

ثلثة برزوا بفضلهم

نصرهم ربهم اذا نشروا

فلیس من مؤمن له بصر

ینکر تفضیلهم اذا ذکروا

عاشوا بلا فرقة ثلثهم

[...]

اذا ما التبر حک علی المحک

تبین غشه من غیر شک

و فیناالغش والذهب المصفا

علی بیننا شبه المحک

از زره بود پشتِ حیدر فرد

کرد خصمش سؤال گفتا مرد

تا بُوَد روی به زره باشد

چون دهد پشت کشته به باشد

آب باشد نه مرد چون پولاد

[...]

بود فرزند بد بود به دو باب

زنده مالت برند و مرده ثواب

جهل باشد عدوت پروردن

از پی رنج دل جگر خوردن

اصطناع کرمت مانع هر شدت

و ارتفاع هممت دافع هر ظلمت

عاقلان ز بیان تو همه همت

سایلان را ز بنان تو همه نعمت

تا جهان است در او باد ترا لذت

[...]

در حیرت فرزانگیت هر سرور

در غیرت مردانگیت هر صفدر

پیراسته از خامهٔ تو هر دولت

آراسته از نامهٔ تو هر کشور

ما را بجز این جهان جهانی دگر است

جز دوزخ و فردوس مکانی دگر است

آزاده نسب زنده بجانی دگر است

و آن گوهر پاکشان زکانی دگر است

قلاشی و رندی است سرمایۀ عشق

[...]

کس را ز نهان دل خبر نتوان کرد

ز احوال دل خویش حذر نتوان کرد

کس عالم شرع را زَبَر نتوان کرد

انسانی را ز خود بدر نتوان کرد

محجوبان را بدین، نظر نتوان کرد

[...]

در آی جانا با من به کار اگر یاری

وگرنه رو به سلامت که بر سر کاری

نه همرهی تو مرا راه خویش گیر و برو

تو را سلامت بادا مرا نگوساری

مرا به خانهٔ خمار بر بدو بسپار

[...]

من بر سر کوی، آستین جنبانم

تو پنداری که من ترا می​خوانم

نی نی غلطی که من ترا کی خوانم

خود رسم منست که آستین جنبانم