لعل جانان یارب از جان ساختند

یا که جان از لعل جانان ساختند

به نوخط دلبری دل بستم آه از حسرت مرغی

که در پایان گل بر شاخ گلبن آشیان سازد

یادم کن از آن کو چو ز بیداد تو رفتم

تا غیر نگوید که من از یاد تو رفتم

درد عشقم می شود هر روز افزون چون کنم

چون کنم چون چاره ی این درد روزافزون کنم

به گرد روی منور خط معنبرش است این

که بر کنارهٔ گل تازه سبزهٔ ترش است این

تا به کی چشم به ره بر سر هر راه نشینم

به امیدی که ز راهی تو بیایی و نیایی

برای خاطر غیرم چرا ای بی‌وفا کشتی؟

چو می‌کشتی، برای خاطر غیرم چرا کشتی؟

بگشا نظر و بنگر بر خال و خط خوبان

بین نقطه وحدت را در دایره کثرت

سرو سرافراز خیابان حسن

جان بهوا داری او باخته

آمده در عرصه جان یکه تاز

یک تنه بر قلب روان تاخته

ز ابروی کج تیغ مهندس بناز

[...]

چون سروآزاد برسر فرازان

هرسو نشاندی دربند فرمان

از کفر زلفش بس مر دره را

زنار بستی بر گردن جان

خود بت پرست و در بت پرستیش

[...]

تابش حسن آتش افروز است

درتن عاشقان روان سوز است

مژده وصل میرسد از دوست

جان فداکن که مژدگانی اوست

رو سبوی هستیت رازن بسنگ

تافتد مینای امیدت بچنگ

جرعه از تشنه کامی نوش کن

از کف ساقی ببانگ نای و چنگ

هندوی نیرنگ ساز نفس را

[...]

بصحرای فنا در دیگ سودا

خیال آب و نان پختن ز خامی است

اگر لب تشنه آب حیاتی

زلال زندگی در تشنه کامیست

خط لب معشوق ازل کرده برات

[...]

گاه میرفتی بجاروب مقال

از ضمیر خستگان گرد ملال

گاه اندر جام مخموران هجر

باده پیمودی ز مینای وصال

هر دم از بحر فضیلت ریختی

[...]

خیز و ز گوش خرد پنبه غفلت درآر

کن ز لب کاملان در سخن گوشوار

بیخ جهالت بکن تخم تعقل بکار

تا رسدت زین چمن نخل تمنا ببار

خموشی گرچه بحری پر لآلیست

بوقت مصلحت اندر سخن کوش

سکوت و گفتن بیجا خرد را

کند تیره چراغ روشن هوش

نه دائم در سخن باش و نه صامت

[...]

دست یکی برزمین پای یکی بر هوا

هردو بهم کامجواز سر مهر و وفا

مرد هوسباز را دست حمایل برن

طوق میان مرد را پای زن بیحیا

گویم سخنی بنیوش این گوش خرت بفروش

بیدار شو از غفلت رو پنبه بکن از گوش

این شیشه هستی را با سنگ جفا بشکن

در مصطب توحید آی از جام بقا مینوش

روناخن غفلت را بر دامن عصمت زن

[...]

سخن صوفیان صاحبدل

همچو آئینه صاف و بیرنگست

صورت خویش اندر آن بیند

هرکه با رنگ و هرکه بیرنگست

عاشقان را بزخم دل مومست

[...]

گرت آسودگی باید بگیتی

برو کنجی گزین در انزوا کوش

بکش دست طمع از مال دنیا

که جز نیشش نباشد هیچگه نوش