در دکان آن مه بافنده مأوی ساختم

ناچه خود برده در ماکوی او جا ساختم

تا نمود آن دلبر قناد شکر خند را

ریختم جام عسل را آب کردم قند را

از حجاب او نبات از شیشه سر بیرون نکرد

نیشکر برید از غیرت ز خود پیوند را

مه قناد می ریزد شکر از لعل خندانش

لب شیرین نمی سازد مگر خالیست دکانش

به دیدن وزن سازد هر متاعی را که پیش آید

کند کار ترازو با حریفان چشم فتانش

خاک پای دلبر قناد خود را روفتم

چست و شیرین بردم و در خانه خود کوفتم

آن کلال امرد که بام چرخ او را منزل است

خانه دکانش آب رحمت و کان گل است

آید از خم های او آواز افلاطون به گوش

بس که طبع کوزه های او به حکمت مایل است

گفتم با آن کلال پسر ای نگار چست

گفتا شکسته تو به خمدان شود درست

آن کلال امرد که او را بود منزل جان و دل

خانه بردم ماند دستش در میان آب و گل

پا یکی امرد چلیم نقره یی بر کف رسید

آتش سودای او دود از دماغ او کشید

سوختم مانند تماکو چو نی بر لب نهاد

آتشم گل کرد و از خاکسترم سنبل دمید

شوخ تماکو فروش هست سر تا پای غش

مارسانده بر لبش فریاد می سازد که کش

از غم آن شوخ درزی جامه خود سوختم

چشم چون سوزن به چاک دامن او دوختم

زین هنر هرگز نشد چاک گریبانم درست

رفته رفته کوی او کار عجب آموختم

شوخ درزی را شبی در بر کشیدم جامه وار

بر دکانش رفتم و او را برآوردم ز کار

رشته بر پا دلبر درزی شبی آمد مرا

جامه من بر قد و بالای او آمد رسا

خانه آن شوخ درزی را زیارت ساختم

رفتم و از درز در او را اشارت ساختم

پوستین دوزم که از رخ پوستینش در بر است

بیرخش چون گرگ باران دیده چشم من تر است

بر سرش چون کلک مو باشد کلاه برگی

در بدن پیراهن صافش چو شیر و شکر است

پوستین دوز امردی گفتا مرا کش در بر است

[...]

پوستین دوز امرد من دلبر سنجیده است

پوستین بره او گرگ باران دیده است

دلبر قصاب من آمد دکان خود گشاد

دنبه را از پشت خود بگرفت و پیش من نهاد

دلبر قصاب من رو چون دلم بیتاب شد

خانه من پا نهاد و زهره او آب شد

تا دلم را کشته خود آن بت قصاب کرد

در قفای دنبه خود چریوی من آب کرد

ریخت همچون سرمه در چشم ترازو سنگ را

ماند در زیر سر و گفتا دکانم خواب کرد

زان مه قصاب مردم گوشت سودا می کنند

عشقبازان دنبه او را تماشا می کنند

گوشت چشمم زان مه قصاب یک انگشت داد

جنگ قصابانه را سر کرده بودم پشت داد