مطرب مکن ز صافی آواز انتعاش

چون زلف بی شکن بود آواز بی خراش

محو کی از صفحه دلها شود آثار من؟

من همان ذوقم که می یابند از افکار من

بس که از دوران به سختی بگذرد احوال من

می زند بر سینه سنگ آیینه از تمثال من

دارد از سبقت ز چشم بد خطرها جان من

هر که پیش افتد ز من، باشد بلاگردان من

از علایق دل ز آب و گل نمی آید برون

پای سرو از گل ز بار دل نمی آید برون

آبروی دیده ها باشد ز اشک آتشین

کاسه دریوزه می گردد نگین دان بی نگین

در جبین تاک، نور باده بی غش ببین

در ته بال سمند شعله آتش ببین

خط مشکین را به گرد خال آن مهوش ببین

جنگ موران بر سر آن دانه دلکش ببین

ز شعر خویش نتوان فیض شعر دیگران بردن

تمتع بیش از فرزند مردم می توان بردن

ز شرم افزون توان گل از عذار دلستان چیدن

خوشا باغی که گل از باغبانش می‌توان چیدن

ازان خرسند گردیدم ز دیدن ها به نادیدن

که دیدن های رسمی نیست جز تکلیف وا دیدن

ز اهل عقل همواری به مجنونان فزون تر کن

به ترخانان درگاه الهی با ادب سر کن

جوانی برد با خود آنچه می آمد به کار از من

خس و خاری به جا مانده است از چندین بهار از من

نباشد در مقام دلبری نازک نهال من

ز تمکین ذوق گل چیدن ندارد خردسال من

ندارد حاجت تکرار گفتار تمام من

که پیش از گوش در دل نقش می بندد کلام من

به پرگار از توکل شد چنان برگ و نوای من

که از خود آب چون دندان برآرد آسیای من

تا سر خود به گریبان نتوانی بردن

گوی توفیق ز میدان نتوانی بردن

می گشاید ز خموشان دل بی کینه من

لب خاموش بود صیقل آیینه من

اگر عزیز توان شد به آبروی کسان

نماز نیز قبول است با وضوی کسان

توان به خامشی از عمر کام دل بردن

دراز می شود این رشته از گره خوردن