ز لعلش پر می گلرنگ شد پیمانهٔ دل‌ها

ز چشم سبز او چینی‌نما شد خانهٔ دل‌ها

به چشم عاقبت بین هر که خود را دید در دنیا

به میزان قیامت خویش را سنجید در دنیا

(سر تسلیم خرد بر خط جام است اینجا

آفتاب نقش بر لب بام است اینجا)

(هر که خاموش شد از اهل بیان است اینجا

هر که انداخت سپر تیغ زبان است اینجا)

جز یتیمی چه بر این داشت در گوش ترا

کآب در شیر کند صبح بناگوش ترا

این نه خط است سیه کرده بناگوش ترا

سایه گرد یتیمی است در گوش ترا

زاهد خشک بود دشمن جان میکش را

چون سفالی که خورد خون می بی غش را

پند ارباب خرد پنبه گوش است مرا

ناله نی حدی محمل هوش است مرا

چون سویداست نهان در دل شب کوکب ما

خط بیزاری صبح است سواد شب ما

می تپد در جگر خاک همان طینت ما

شمع را شعله جواله کند تربت ما

چرخ خونخوار دلیرست به خونریزی ما

شش جهت پنجه شیرست به خونریزی ما

چه نسبت است به یوسف رخ نکوی ترا؟

برید از دو جهان هر که دید روی ترا

مسنج با دل شب فیض صبح انور را

چه نسبت است به عنبر، بهار عنبر را؟

چه آتش است به جان این دل مشوش را؟

که می خورد چو می ناب خون آتش را

حذر ز ناخن الماس نیست داغ مرا

که برگریز بود برگ عیش باغ مرا

فراغبال محال است راست کیشان را

نشانه تنگ کند بر خدنگ میدان را

رخسار آتشین نپذیرد نقاب را

می سوزد آفتاب قیامت سحاب را

گردد دو نیم، دل ز گلستان ملول را

تیغ دو دم بود لب خندان ملول را

خال تو سوخت جان من غم سرشته را

آه است خوشه، دانه آتش برشته را

زخم زبان به جوش نیارد فسرده را

نشتر سبک عنان نکند خون مرده را