گل بوی بی وفایی ارواح می دهد

یادی ز کم بقایی ارواح می دهد

خندیدن و شکفتن یاران به روی هم

یاد از بغل گشایی ارواح می دهد

آیینه ات ز چشم بدان بی صفا شده است

خاکستر سپند، جلای تو می دهد

عاشق عنان به چرخ مقوس نمی دهد

صید رمیده دست به هر کس نمی دهد

بی حاصلی است حاصل نیکی به بدگهر

آبی که خورد ریگ روان پس نمی دهد

چون طفل خام، آرزوی بی تمیز ما

[...]

هرگز کسی ز قافله دل نشان ندید

یک آفریده آتش این کاروان ندید

چون سرو، خام آمد و خام از چمن گذشت

نخلی که انقلاب بهار و خزان ندید

به جای قطره باران به کشت طالع ما

ز آسمان ستم پیشه مور می آید

تبسمی پی دشنام تلخ در کارست

نمکچش مزه ای با پیاله می باید

چه شد دگر که فغان از دلم خروش کشید؟

لباس عافیتم دست غم ز دوش کشید

کمان حسن که در بند ماه کنعان بود

خط سیاه تو از گوش تا به گوش کشید

مرا در آتش بی رحمی عتاب مسوز

که شمع طور مرا با چراغ می جوید

مگر نهال تو در باغ سایه افکن شد؟

که سرو رخنه دیوار باغ می جوید

نسیم از چمن و مشک از ختن گوید

گل شکفته ازان چاک پیرهن گوید

دلم نشست به خون تا به اشک شد همراز

کسی به طفل چرا راز خویشتن گوید؟

رونق ز لاله زار تو خط سیاه برد

این هاله روشنی ز شبستان ماه برد

ای ناخدای موج به فریاد من برس

باد مراد کشتی ما را ز راه برد

گفتار او غم از دل ناکام می برد

این قند سوده تلخی بادام می برد

رعنا قدان باغ، برآورده تواند

نام ترا نهال به اندام می برد

تا چند ناگواری از اندازه بگذرد؟

اوقات در شکنجه خمیازه بگذرد

شایسته هزار شبیخون کوتهی است

عمری که چون خمار به خمیازه بگذرد

تنها نه کار من به نگاه نخست کرد

هر کس که دید جلوه او پای سست کرد

زلف از متاع فتنه تهیدست گشته بود

خط عاقبت شکسته او را درست کرد

کی دیدمش که گریه سر حرف وا نکرد؟

رنگ شکسته راز دلم برملا نکرد

تنها نبرد جلوه او شمع را ز جای

سرزنده ای نماند که بی دست و پا نکرد

تا عشق هست ناله به فریاد می رسد

تا هست آتشی مدد باد می رسد

ای تیشه کامرانی خسرو ز حد گذشت

زورت همین به بازوی فرهاد می رسد؟

جان چون کمال یافت به جانانه می رسد

انگور چون رسید به میخانه می رسد

طوفان کند شراب در آن سر که مغز نیست

فیض بهار، بیش به دیوانه می رسد

حسن غریب حوصله پرداز طاقت است

[...]

از بس ادب که یافت دل ما ادیب شد

بیمار ما ز رنج کشیدن طبیب شد

بی درد و داغ، فکر ترقی نمی کند

دل شد یتیم تا سخن من غریب شد

بعد از هزار شب که شب وصل داد روی

[...]

آخر غبار خط تو گرد کساد شد

جوهر به چشم آینه موی زیاد شد

هر عاشقی که شیوه وارستگی شناخت

چون بنده گریخته بی اعتماد شد

خالش بلای جان ز خط مشکبار شد

پرهیز ازان ستاره که دنباله دار شد

انصاف نیست سوختن از تشنگی مرا

کز خون من عقیق لبت آبدار شد

بال و پر محیط ز موج آشکاره شد

گردد یکی هزار چو دل پاره پاره شد

بالیدگی است لازمه التفات خلق

فربه به یک دو هفته هلال از اشاره شد