به لب از شوق صدره بیش جان نامه می آید

که حرفی از دهانش بر زبان خامه می آید

نمی دانم به پایان چون برم وصف میانش را

که در هر حرف، مویی بر زبان خامه می آید

اگر خواهی سر مویی نپیچد سر ز فرمانت

به خاموشی زبانی چون زبان شانه می باید

مگر پروانه حرفی از کنار و بوس می گوید؟

که شمع امشب سخن از پرده فانوس می گوید

مزن حرف سبکباری که پیوند تعلق را

یکایک بخیه های خرقه سالوس می گوید

گل رنگین لباسی هاست خون خود هدر کردن

[...]

(صبا در هم خبر از طره جانانه می گوید

سخن های پریشان با من دیوانه می گوید)

(سری خم کرده ابرویت به سوی چشم، می دانم

که حرف کشتنم با نرگس مستانه می گوید)

آن که چشمان ترا نشأه بیهوشی داد

مستمندان ترا ذوق جگرنوشی داد

لب فرو بستنم از ناله ز بی دردی نیست

نفس سوخته ام سرمه خاموشی داد

(یک ادای نمکین در همه عمر نکرد

یارب این بخت مرا تهمت شوری که نهاد؟)

زلف او کی به خیال من غمناک افتد؟

مگر از شانه به فکر دل صد چاک افتد

پرتو حسن غریب تو ازان شوخترست

که ازو عکس بر آیینه ادراک افتد

رشته گوهر سیراب شود مژگانش

[...]

گر چنین سرو ز بالای تو درهم گردد

طوق هر فاخته ای حلقه ماتم گردد

دولتی را که چو خورشید رسد وقت زوال

نورش افزون شود و سایه او کم گردد

اگر ابروی تو محراب نمازم گردد

کعبه پروانه صفت گرد نیازم گردد

به گریبان نرسد نکهت دامن دارش

جامه یوسف اگر پرده رازم گردد

حسن خط پرده فهمیدن مضمون گردد

کسی آگاه ز مضمون خطش چون گردد

مصرع سرو به تقطیع چه حاجت دارد؟

الف از صنعت مشاطه چه موزون گردد؟

عیب در چشم و دل پاک هنر می‌گردد

کف بی‌مغز درین بحر گهر می‌گردد

چون کند عاشق بی‌تاب عنانداری خود؟

کز نشیب آب به پابوس تو برمی‌گردد!

شبنم از روی لطیف تو نظر می دزدد

غنچه از شرم تو سر در ته پر می دزدد

می کند بیهده دل عیب خود از عشق نهان

گل ز خورشید عبث دامن تر می دزدد

بوی گل مژده آشوب جنون می آرد

ناله بلبلم از پرده برون می آرد

مرو از راه برون بر اثر نکهت زلف

که سر از کوچه زنجیر برون می آرد!

شوربختی ز دو چشم تر ما می بارد

تلخکامی ز لب ساغر ما می بارد

از دم تیغ تو آسوده دلان محرومند

این رگ ابر همین بر سر ما می بارد

هر که را می نگری شکوه ز قسمت دارد

جز دل ما که به ناداده قناعت دارد

قد موزون ترا نیست به مشاطه نیاز

مصرع سرو به تقطیع چه حاجت دارد؟

ناله ام کاوش ازان خنجر مژگان دارد

گریه من نمک طرز ز طوفان دارد

یک نگه کردن ما این همه آزار نداشت

باغبان حق نگاهی به گلستان دارد

نمک لعل تو کی چشمه حیوان دارد؟

یوسف مصر کی این چاه زنخدان دارد؟

راز این سینه صد چاک چرا گل نکند؟

که دریده دهنی همچو گریبان دارد

اشک ما آتش حل کرده به دامن دارد

دانه سوختگان برق به خرمن دارد

با کلاه نمد خویش بسازید که شمع

تاج بر طرف سر و اشک به دامن دارد

آن به سرچشمه مقصود تواند ره برد

[...]

چمن خلد کی این لاله و نسرین دارد؟

لب اعجاز کی این خنده شیرین دارد؟

سر فتراک شهادت به سلامت باشد!

سر شوریده ما کی سر بالین دارد؟

کبک اگر ناز به فرهاد کند جا دارد

[...]

با رخت آینه خوش عیش تمامی دارد

شانه با هر شکن زلف تو دامی دارد

عمرها رفت ز وارستگی و می سوزم

تب واسوختگی طرفه دوامی دارد