اشک از گرمی آه دل من گلگون است

طره آه من از سلسله مجنون است

سرو آورده خطی سبز ز دیوان قضا

کز جهان دست تهی قسمت هر موزون است

نامه لاله که داغ جگرش مضمون است

چشم بر راه قبول نظر مجنون است

در سواد ورق لاله اگر غور کنی

گرده دامن لیلی و سر مجنون است

رتبه چین جبین اهل هوس نشناسند

[...]

یک سر زلف تو در چین و یکی ماچین است

چشم بد دور ازان ملک که حدش این است

ترسم از دور به چشمش بخورند اهل نظر

بس که چون خواب بهاران لب او شیرین است

روزگاری است که پایم ز چمن کوتاه است

دست امیدم ازان سیب ذقن کوتاه است

بی حجابانه به بزم آمد و مستانه نشست

گل بچینید که دیوار چمن کوتاه است

اشک خالی کن دلهای غم اندوخته است

سخن سرد نسیم جگر سوخته است

در بیابان تمنا اثر از منزل نیست

می کند آنچه سیاهی، نفس سوخته است

راحت و محنت عالم به هم آمیخته است

گوهر تجربه در خاک سفر ریخته است

هر کجا خار و گلی دست و گریبان بینی

حسن و عشق است که با یکدگر آمیخته است

برگرفته است ز خاکستر دوزخ مشتی

[...]

دل هر کس که مسلم ز علایق رسته است

چون سپندی است که از آتش سوزان جسته است

چشم احسان ز بخیلان ترشروی مدار

چه زنی حلقه بر آن در که ز بیرون بسته است؟

جوش سودا ز سرم عقل گرانبار گرفت

این چنین گل نتوان از سر دستار گرفت

چمن آرای مرا حاجت در بستن نیست

جوش گل راه تماشایی گلزار گرفت

دل به منت ز من آن یار جفاکیش گرفت

گل به رغبت نتوان از کف درویش گرفت

کم خود گیر که انگشت نما می گردد

هر که چون ماه درین حلقه کم خویش گرفت

(دلم ز سینه به آن زلف تابدار گریخت

ز چارموجه غم در دهان مار گریخت)

(خوشا کسی که ازین سایه های پا به رکاب

به زیر سایه آن سرو پایدار گریخت)

مرا گشایش خاطر ز دامگاه بلاست

کمند وحدت من چارموجه دریاست

گره ز کار کریمان گشاده گردد زود

حباب نیم نفس بار خاطر دریاست

گریختیم به خاک از سپهر و غافل ازین

[...]

سیاه روی کتاب از ورق شماری ماست

شبی که صبح ندارد سیاهکاری ماست

ز شوق، جسم گران را چنان سبک کردیم

که وقت فکر، ردیف فلک سواری ماست

ترا که پنبه گوش شعور سیماب است

نفس کشیدن محشر فسانه خواب است

هوای وادی غفلت رطوبتی دارد

که پای ریگ روان در شکنجه خواب است

زبان شانه درازست بر سر عالم

به این که خدمت زلف تو حق شمشادست

جفای چرخ فلک را هم از تو می دانم

که شوخ چشمی طفلان گناه استادست

دل آرمیده بود گفتگو چو هموارست

چمن صحیح بود تا نسیم بیمارست

ز سایه روی زمین را کبود می سازد

ز ناز بس که نهال قدش گرانبارست

ستاره سحر عشق چشم بیدارست

غبار لشکر غم ناله شرربارست

دلی که نیست در او شور عشق، ناقوس است

رگی که نیست در او پیچ تاب، زنارست

قدم ز دایره خود برون منه صائب

[...]

ترا که خط بناگوش ابجد نازست

چه وقت توبه حسن کرشمه پردازست؟

دو چشم واله قربانیان پس از تسلیم

دو شاهدست که انجام به ز آغازست

کلام تلخ جبینان حلاوت آمیزست

زمین هند به آن تیرگی شکرخیزست

خدا غنی است ز عصیان ما سیه کاران

طبیب را چه زیان از شکست پرهیزست؟

تبسمی که دهد یار ازان دهن جان است

میی که بوسه بر آن لب زد آب حیوان است

دمی که بی سخن عاشقی است شمشیرست

دلی که آب ز تیغی نخورده پیکان است

سخن بلند چو گردد به وحی مقرون است

اتاقه سر مصحف کلام موزون است

برات وعده می کهنگی نمی داند

که وعده می گلرنگ دعوی خون است