سرم ز خاک ره آن سرو ناز بر نگرفت

مگر نیاز من خاکسار در نگرفت

لطف و احسان و کرم چونکه بغایت دارم

هر چه دارم همه از شاه ولایت دارم

چاک هایی کاز گریبان سوی دامان من است

هر طرف راهی است کاز جان سوی جانان من است

ای رخت در سپهر زیبایی

آفتابی به عالم آرایی

تو ببازار حسن یوسف مصر

ما تهی کیسه های سودایی

عاشقانه گر از این پیش سخن میگفتم

عشق میگفت و جوانی نه که من میگفتم

حال مجنون دگر است و من دیوانه دگر

قصه عشق دگر باشد و افسانه دگر

زادهد! بدر مسجد و میخانه گذر کن

هر جا سخن حق شنوی مگذر از آن در

کرده کاکل را پریشان عزم میدان میکنی

باز از سر خاطر ما را پریشان میکنی

با رقیبان سخن از کشتن من میگویی

کشتن آنست که با غیر سخن میگویی

وادی نامرادیی دارم

بخدا خواب وادیی دارم

دگر ای هم نشینان خار خاری کرده ام پیدا

عجب نازک نهالی، گلعذاری کرده ام پیدا

وفا و مهر پیش آورد و برد از دل بدر کین را

خدا انداخت گویا در دل آن نازنین این را

فلک روزی که از کوی توام آواره میسازد

فلاخن از مه نو، سنگ از سیاره میسازد

بدل تیری کازان ترک کمان ابرو کند منزل

نهالی گردد و تخم محبت باشدش حاصل

مجردان که ز قید زمانه آزادند

نه صید گشته بدام کسی نه صیادند

هر گه آن قصاب تیغی برگلوی من نهد

میزنم سر بر زمین تا پا بروی من نهد

به نظر درآمد. چون یاران بنیاد تعرض کردند او از کمال بی حیایی که داشت سوگند مغلظه یاد میکرد که توارد واقع شده است و اگر نه من این غزل را در هیچ دیوانی نخوانده و از کسی نشنیده ام، من این نقل را باور نمیکردم اگر که آن مطلع سوسنی ماضی را بخط خود نوشته بمن نمی فرستاد . این مطلع ترکی خاصه اوست :

بولغار گر مهر رخونک جبیب قبادن طالع

غلام کوسه زرد شبان جن گیرلی

مثال ریش او گفتم خس ما سوجه قندیلی!

بر در مدرسه جامی جم بحر و بری

دزد برد از سر من فوطه شیر و شکری

فوطه ام برد و هوا سرد و سرم درد گرفت

دزدک روی سیه را چه غم از درد سری

از مو نتوان ساخت میانی که تو داری

وز غنچه ی سیراب دهانی که تو داری

شبها نکنی گوش بفریاد اسیران

فریاد از آن خواب گرانی که تو داری