دوش میگفتم ز سر عشق جانان سرگذشت

دیده در گرداب خون افتاد و آب از سرگذشت

عالم فانی که در وی شادمانی کمتر است

حاصلش گر گنج قارونست خاکش بر سر است

خطت شبی است که افتاده بر کناره ی صبح

طریق ماه رخان غیر بیوفایی نیست

خوشا کسی که باین قومش آشنایی نیست

شب هجران او جز ناله نبود هم نفس ما را

بغیر از اشک بر بالین نیاید هیچکس ما را

ای ز مشکین طره ات بر هر دلی بندی دگر

رشته جانرا بهر موی تو پیوندی دگر

قاضی شرعم ز می خوردن اگر سوگند داد

میخورم ایساقی از دست تو سوگندی دگر

ای از رخ تو سوره ی یوسف حکایتی

وین شادی دگر که بسوی تو میکشد

هلال عید را میل است با ابروی زیبایش

که بر بام فلک خم گشته از بهر تماشایش

چون سپهر از آتش مهرش تنم شد داغ داغ

گریه بسیار چون شمع از برای من کنی

دستم بدست آن صنم مست داده است

خوش حالتی است اینکه مرادست داده است

کارم از زلف تو جز بی سر و سامانی نیست

حاصل از عشق توام غیر پریشانی نیست

ای صبا راه در آن زلف دو تا داری باز

غالبا قصد پریشانی ما داری باز

رفت در خرگه مه من مرغ دل حیران بماند

شمع در فانوس شد پروانه سرگردان بماند

راز دل با غنچه، بلبل در میان آورده است

آنچه در دل داشت گویا بر زبان آورده است

نیست اشک لاله‌گون کز چشم پرخون می‌رود

از غمت خون شد جگر از دیده بیرون میرود

بی گل روی تو گلگشت گلستان نکنم

لب به بندم سخن از غنچه خندان نکنم

بر گل روی تو از سنبل نقاب افتاده است

یا نقاب از مشک تر بر آفتاب افتاده است

سوختم چندانکه بر تن نیست دیگر جای داغ

مانند خضر عمر بسی میگذراند

هرگه که یاد آن قد و رفتار کرده ام

ابر فرق او یک کیانی کلاه

هر دم ز هجر روی تو فریاد میکنم