ای دل روش عشق ز پروانه بیاموز

جان دادن از آن عاشق دیوانه بیاموز

شب ای همدم که پیش آن پری افسانه میگفتی

چه می شد گر باو حال من دیوانه میگفتی

که را می خواستی کاز مهربانی باز بفریبی

که گه از سوزش شمع و گه از پروانه میگفتی

یا رب بسوز سینه رندان که آه ما

جایی رسان که پاک بسوزد گناه ما

زبان من مگشا و ز من بترس که من

زبان بهر که گشودم دگر نه بست کمر

دل پیش یار از همه کس بیش میرود

هرکس بقدر همت خود پیش میرود

ماه من تا علم حسن برافراخته ای

خوبرویان همه را خاک نشین ساخته ای

دل بصد پاره مرا از غم گل پیرهن است

گریه تلخ من از خنده شیرین دهن است

گفتی بداغ هجر بسوزانمت جگر

صد داغ بر دل است مرا این یکی دگر

عاشق و بد نام اگر گشتم، دلم باری خوشست

عاشقی بدنامی آرد لیک بس کاری خوشست

دیده ام رویی و عاشق شده جای عجبی

رخ نمودست مرا باز بلای عجبی

چاره در عشق تو جان دادنم از درد و غم است

طرفه دردی است دلم را و دوای عجبی

گر کند در نظرم جلوه قد رعنایش

سر نهد مردمک دیده ی من در پایش

سرو پیش قد او لاف زد از رعنایی

باد آمد بچمن تا به کند از جایش

سنبل آشفته شده در چمن از طره ی او

[...]

سرو دیوانه شده است از هوس بالایش

میرود آب که زنجیر نهد در پایش

شمع را روشن من امشب ز آتش دل کرده ام

تا ببزم آن پری یک لحظه منزل کرده ام

طفل اشک از بیقراری میکند میل کنار

در کنارم تا نمی آید نمی گیرد قرار

در باغ نا شکفته نه آن غنچه گل است

بر چوب کرده گل سرخونین بلبل است

چنین کاز بهر قتلم تیغ کین آن تند خوبسته

سرم را زود خواهی دید بر فتراک او بسته

چه باشد غنچه های لاله هر سو نوبهاران را

دل پر خون زخاک افتاده بیرون خاکساران را

ای خوش آن ساقی که ما را جام بیهوشی دهد

تا زمستی یکزمان ما را فراموشی دهد

افسوس که از سوز نهان نتوانگفت

یک شمه از آن بصد زبان نتوانگفت

دردی که توانگفت که گوید ز آن درد

فریاد ز دردی که از آن نتوان گفت

گفتی بباغ آرم گذر بشنید سر و این رامگر

کاز شوق دیدار تو سر بر کرده از دیوارها