نکنی گوش بفریاد اسیران فریاد

ندهی داد مرا چون کنم از دست تو داد

منکه افتاده ام از پا برهت دستم گیر

دست اوگیر که در راه تو از پا افتاد

میرم از رشک که بوسند رقیبان دستت

داد از دست تو و ز دست رقیبان فریاد

نیست کس در غم هجرت بگرفتاری من

کس چو من در غم عشق تو گرفتار مباد

عاشقی سوخت دلم آه چه سازم چه کنم؟

چه کنم آه چه سازم که دلم رفت بباد

به غربتم سر و کاری است با بلای غریبی

مرا بلای غریبی فتاده جای غریبی

مقیم کوی تو گشتم هوای کعبه ندارم

که هست کعبه کوی تو را هوای غریبی

چه دلبی که بیک عشوه میبری دل و دین را

غریب عشوه گری شوخ و دلربای غریبی

ستمگری است جفا پیشه، فتنه ایست جفاجو

من از بلای چنین می کشم جفای غریبی

بلاست درد و غم عاشقی علاج ندارد

ز عاشقی است مرا درد بی دوای غریبی

از خار خار عشق تو، در سینه دارم خارها

هر دم شکفته بر رخم زان خارها گلزارها

گفتی بباغ آرم گذر بشنید سر و این رامگر

کاز شوق دیدار تو سر بر کرده از دیوارها

افسوس که از سوز نهان نتوانگفت

یک شمه از آن بصد زبان نتوانگفت

دردی که توانگفت که گوید ز آن درد

فریاد ز دردی که از آن نتوان گفت