اهل عقبی همت از وی یافته

مالداران ثروت از وی یافته

نعمت دنیی و عقبی را چه قدر

نعمت‌اللّه نعمت از وی یافته

اگر درویش می‌جوئی منم درویش بیچاره

و گر دلریش می‌جوئی منم دلریش بیچاره

اگر تو آشنا جوئی منم خود آشنای تو

و گر بی خویش می‌جوئی منم بی خویش بیچاره

مظهر اسم اعظم است آن شاه

به حقیقت یکی است عبداللّه

نعمت‌اللّه به صدق می‌گوید

وحده لا اله الا اللّه

مظهر کامل است عبداللّه

بر همه شامل است عبداللّه

وصف او را کجا توانم کرد

سیّد کامل است عبداللّه

ما شرح اصطلاحات گفتمی عارفانه

بس گوهر لطیفی سفتیم عارفانه

از قول نعمت‌اللّه شرح خوشی نوشتیم

این راه عارفان را رفتیم عارفانه

گر بمیری ز خود بقا یابی

ور کشی زحمتی عطا یابی

هر که مرد او دگر نخواهد مرد

گر بمیری ز خود بقا یابی

ز صورت گر شوی فانی ازین معنی بقا یابی

ازین و آن چو بگذشتی همه نور خدا یابی

درین دریای بی ‌پایان اگر غرقه شوید چون ما

به عین ما نظر می کن که عین ما ز ما یابی

رفتی ای خواجه و زیان کردی

عرض خود در سر زبان کردی

باز گفتی زنان چنین گفتند

از زبان زنان زیان کردی

در ره حق اگر تو دیناری

گمرهان را به سوی دین آری

ور مقید شوی به دیناری

کمتر از مقبلی و دیناری

گر یکی را دو بار بشماری

آن یکی را دو یک نگهداری

دو یکی باشد و یکی دو عجب

یاد دارش ز یار از یاری

گر تو عارف شوی شوی بخشی

این چنین عارفی به از بخشی

هر چه گیری از او به او گیری

هر چه بخشی از او به او بخشی

هر که باشد محب آل علی

شک ندارم که عارف است و ولی

با تو ما را محبت ازلی است

با لبت رازهای لم یزلی

در حقیقت یکی است تا دانی

آن یک بی شکیست تا دانی

از دویی ای عزیز من بگذر

کان یکی نیککیست تا دانی

جامع عالمی اگر دانی

نسخهٔ خویش را فرو خوانی

بی همه چون همه تویی همه را

از خودش می ‌طلب که تو آنی

عالم حق حق است تا دانی

غیر او عالمش چه می‌ خوانی

طالب حق حق است در همه حال

هر چه آن را طلب کنی آنی

شمع خوشی افروختی عود دل ما سوختی

از بهر بزم عاشقان شمعی ز نور افروختی

جز عاشقی کاری دگر از ما نمی آید دگر

زیرا که از روز ازل ما را چنین آموختی

خانهٔ تاریک اگر روشن کنی

خلوت خود چون سرای من کنی

گر بیایی یوسف گل پیرهن

کی سخن با ما ز پیراهن کنی

ظاهر جامیم و باطناً می

این یک مائیم و آن دگر وی

چون ظاهر و باطنت یکی شد

نه جام و نه می بماند هی هی

چون برسی به بحر ما واقف حال ما شوی

تا نرسی به ما چو ما عارف ما کجا شوی

موج و حباب را بمان آب چو تشنگان بجو

تا که به عین ما چو ما واصل عین ما شوی

خانهٔ تاریک اگر روشن کنی

خلوت خود چون سرای من کنی

گر بیابی یوسف گل پیرهن

کی سخن با ما ز پیراهن کنی