گر دست رسد که آستینش گیرم

ور نه بروم بر آستانش میرم

دردا که طبیب صبر می‌فرماید

وین نفس حریص را شکر می‌باید

آن کس که مرا بکشت باز آمد پیش

مانا که دلش بسوخت بر کشته خویش

دوستان گو نصیحتم مکنید

که مرا دیده بر ارادت اوست

جنگجویان به زور پنجه و کتف

دشمنان را کشند و خوبان دوست

عجب است با وجودت که وجود من بماند

تو به گفتن اندر آیی و مرا سخن بماند

تو که در بند خویشتن باشی

عشق باز دروغ زن باشی

گر نشاید به دوست ره بردن

شرط یاری است در طلب مردن

عجب از کشته نباشد به در خیمه دوست

عجب از زنده که چون جان به در آورد سلیم

چو در چشم شاهد نیاید زرت

زر و خاک یکسان نماید برت

اگر خود هفت سبع از بر بخوانی

چو آشفتی الف ب ت ندانی

آن شنیدی که شاهدی به نهفت

با دل از دست رفته‌ای می‌گفت

تا تو را قدر خویشتن باشد

پیش چشمت چه قدر من باشد؟

چشم بداندیش که برکنده باد

عیب نماید هنرش در نظر

ور هنری داری و هفتاد عیب

دوست نبیند به جز آن یک هنر

نه آنچنان به تو مشغولم ای بهشتی‌روی

که یاد خویشتنم در ضمیر می‌آید

ز دیدنت نتوانم که دیده در بندم

و گر مقابله بینم که تیر می‌آید

چون گرانی به پیش شمع آید

خیزش اندر میان جمع بکش

ور شکر خنده‌ایست شیرین لب

آستینش بگیر و شمع بکش

سَریٰ طَیفُ مَن یَجلو بِطَلعَتِهِ الدُّجیٰ

شگفت آمد از بختم که این دولت از کجا

دیر آمدى اى نگار سرمست

زودت ندهیم دامن از دست

معشوقه که دیر دیر بینند

آخر کم از آن که سیر بینند

یار دیرینه مرا گو به زبان توبه مده

که مرا توبه به شمشیر نخواهد بودن

رشکم آید که کسی سیر نگه در تو کند

باز گویم نه که کس سیر نخواهد بودن

باز آی و مرا بکش که پیشت مردن

خوشتر که پس از تو زندگانی کردن

سبزه در باغ گفته‌اند خوش است

داند آن کس که این سخن گوید

یعنی از روی نیکوان خط سبز

دل عشاق بیشتر جوید

بوستان تو گندنازاریست

[...]

آن که نبات عارضش آب حیات می‌خورَد

در شکرش نگه کند هر که نبات می‌خورَد

شب‌پره گر وصلِ آفتاب نخواهد

رونقِ بازار ِآفتاب نکاهد