می‌نماید که هست، نیست جهان

جز خطی در میان نور و ظلم

گر بخوانی تو آن خط موهوم

بشناسی حدوث را ز قدم

خیال کژ مبر اینجا و بشناس

هر آن کو در خدا گم شد خدا نیست

روی صحرا چو همه پرتو روی تو گرفت

نتواند نفسی سایه بر آن صحرا شد

نمی‌رفتم بلا شد بوی زلفش

خراب اندر پی آن بویر فتم

آفتابی است حضرتش که دو کون

پیش او سایه بان همی یابم

هم از او دان که جان سجود کند

ابر هم ز آفتاب جود کند

نسبت فعل و اقتدار بما

هم از آن رو بود که او باشد

هرچه روی دلت مصفاتر

زو تجلی ترا مهیاتر

مست از می عشق آنچنانم که اگر

یک جرعه از این بیش خورم نیست شوم

گر ز خورشید بوم بی نور است

از پی ضعف خود، نه از پی اوست

تا چشم باز کردم، نور رخ تو دیدم

تا گوش برگشادم آواز تو شنیدم

ساقی و می حریف و پیمانه همو

شمع و لگن و آتش و پروانه همو

بتی کز حسن در عالم نمی‌گنجد عجب دارم

که دایم در دل تنگم چگونه خان و مان سازد؟

گرچه در زلف تو است جای دلم

در میان دل حزین منی

تا بدانی که از لطافت خویش

هم تو در بند زلف خویشتنی

اگر بساغر دریا هزار باده کشد

هنوز همت او بادۀ دگر خواهد

فرد باشی چو جفت گردی تو

همه باشی چو هیچ گردی تو

از بس که دو دیده در خیالت دارم

در هر چه نگه کنم ترا پندارم

از تو بتو گر نگریزم چه کنم

پیش که روم، قصه بدست که دهم؟

تا ترک مراد خود نگیرد صد بار

یک بار مراد در کنارش ناید

دامنش چون بدست بگرفتم

دست او را درآستین دیدم