از دور بدیدم آن پری را

آن رشک بتان آزری را

در مغرب زلف عرض داده

صد قافله ماه و مشتری را

افتاد مرا ز عشق کاری و چه کار

زد در دل من زمانه خاری و چه خار

بعد از این دست ما و دامن دوست

پس از این گوش ما و حلقه یار

دارم سخنان تازه و زر کهن

آخر به کف آرمت به زر یا به سخن

هر شب گردد خیال او گرد دلم

الحق ز مراعات خیالش خجلم

نگاری کز دو رخسارش همی شمس و قمر خیزد

بهاری کز دو گلزارش همی شهد و شکر خیزد

خروش از شهر بنشاند هر آنگاهی که بنشیند

هزار آتش برانگیزد هر آن وقتی که برخیزد

نومید مشو اگر چه امید نماند

کس در غم روزگار جاوید نماند

از دوست به هر زخمی افگار نباید شد

وز یار به هر جوری بیزار نباید شد

مخالفان تو موران بدند، مار شدند

برآور از سر موران مارگشته، دمار

مکن درنگ و ازین پیش روزگار مبر

که اژدها شود ار روزگار یابد مار

چو پایان نبینی ز سر فتنه را

به پایان ز پای اندر آرد سرت

اقب ساط شرس شمردل

موجد الفقره رخو المفصل

له اذا ادبر لحظ المقبل

کانما ینظر من سجنجل

یقعی جلوس البدوی المصطلی

[...]

اندر کف او کلیچه گفتی بذر است

ماننده ماهی‌ست درفشان از میغ

کار من بیچاره بدانجای رسید

کز یا رب من ترا بباید ترسید

وعده تو زان به درنگ اندر است

کاین دل مسکینت به جنگ اندراست

تو رسن کار گرفتی فراخ

کار من امروز به تنگ اندر است

به هر حال مر بنده را شکر به

که بسیار بد باشد از بد بتر

بر زنان دل منه از آنکه زنان

مرد را کوزه فقع سازند

تا بود پر زنند بوسه بر او

چون تهی شد ز دست بندازند

کذاک اللیالی و احداثها

یجددن للمرء حالا فحالا

اوهام مصافیان چو گردد صافی

بینند به دل هر آنچه بینند به چشم

از آن کرده بی شک پشیمان شوی

که در وی به گفتار نادان شوی

چنان دان که نادان ترین کس تویی

اگر پند دانندگان نشنوی

من از تو گر سخن خوردم عجب نیست

نخست آدم سخن خورده ست از ابلیس