خیره ماند از قیام غالب او

حمله شیر و حیلت روباه

آب صافی شده ست خون دلم

خون تیره شدست آب سرم

بودم آهن کنون ازو زنگم

بودم آتش کنون ازو شررم

کز ضعیفی دست و تنگی جای

نیست ممکن که پیرهن بدرم

گشت لاله ز خون دیده رخم

شد بنفشه ز زخم دست برم

گر زبان تو راز دارستی

تیغ را بر سرت چه کارستی؟

اگر خوش خویی از گران قرطباتان

وگر بدخویی از گران قرطبانی

بنده آن را چگونه گوید شکر

مهر و مه را چه گفت خاکستر؟

بد توان از خلق متواری شدن، پس برملا

مشعله دردست و مشک اندر گریبان داشتن

عضوی زتو گر دوست شود با دشمن

دشمن دو شمر تیغ دو کش زخم دو زن

زبس کش گاو چشم و پیل گوش است

چمن چون کلبه گوهر فروش است

نه بذاذر بود بنرم و درشت

که برای شکم بود هم پشت

چو کم آمد براه توشه تو

ننگرد در کلاه گوشه تو

گرت نزهت همی باید بصحرای قناعت شو

که آنجا باغ در باغ است و خوان در خوان و بادر با

نشود شسته جز به بیطمعی

نقشهای گشادنامه عار

والذ ایام الفتی و احبه

ما کان یزجیه مع الاحباب

باد بیرون کن زسر تا جمع گردی

بهرآنک خاک را جز باد نتواند پریشان داشتن

پای بر دنیا نه و بر دوزخ چشم نام و ننگ

دست در عقبی زن و بر بند راه فخر و عار

نیک درانست که داندخود

چشمه حیوان زنم پارگین

ای که بر چرخ ایمنی، زنهار

تکیه برآب کرده ای، هش دار».

از غرب سوی شرق زن بد خواه را بر فرق زن

بر فرق او چون برق زن مگذار ازو نام و نشان»

چون باد، خیز و آتش پیگار برافروز

چون ابر، و روز ظفر بی غبار کن

نشوم خاضع عدو هرگز

ورچه بر آسمان کند مسکن

باز گنجشک را برد فرمان؟

شیر روباه را نهد گردن؟